รัฐธรรมนูญของอินเดีย Bharat ka Samvidhan ในภาษาฮินดี

รัฐธรรมนูญของอินเดีย Bharat ka Samvidhan ในภาษาฮินดี

รัฐธรรมนูญของอินเดียเป็นรัฐธรรมนูญฉบับที่ยาวที่สุดของประเทศสาธารณรัฐใดๆ ในโลก ขณะนี้มี 465 บทความ 12 ตารางและแบ่งออกเป็น 22 ส่วน แต่ในขณะที่สร้างรัฐธรรมนูญเดิมมี 395 บทความ แบ่งออกเป็น 22 ส่วน มีเพียง 8 ตารางเท่านั้น รัฐธรรมนูญกำหนดให้มีรูปแบบรัฐสภาของรัฐบาลซึ่งมีโครงสร้างเป็นสหพันธรัฐโดยมีข้อยกเว้นบางประการ หัวหน้าฝ่ายรัฐธรรมนูญของผู้บริหารส่วนกลางคือประธานาธิบดี ตามมาตรา 79 ของรัฐธรรมนูญของอินเดีย สภาสหภาพรัฐสภาประกอบด้วยประธานาธิบดีและบ้านสองหลังที่เรียกว่าสภาแห่งรัฐ ราชยาสภา และสภาประชาชน โลกสภา มาตรา 74(1) ของรัฐธรรมนูญกำหนดให้มีคณะรัฐมนตรีนำโดยนายกรัฐมนตรีเพื่อช่วยเหลือและให้คำปรึกษาแก่อธิการบดี ประธานาธิบดีต้องปฏิบัติหน้าที่ตามคำแนะนำของคณะรัฐมนตรีนี้ ดังนั้นอำนาจบริหารที่แท้จริงจึงอยู่ในคณะรัฐมนตรีซึ่งนำโดยนายกรัฐมนตรีซึ่งปัจจุบันคือนเรนทรา โมดี

คณะรัฐมนตรีมีหน้าที่รับผิดชอบต่อสภาประชาชน (Lok Sabha) แต่ละรัฐมีสภานิติบัญญัติ ชัมมูและแคชเมียร์ อุตตรประเทศ พิหาร มหาราษฏระ กรณาฏกะ
รัฐอานธรประเทศ และพรรคเตลังมีสภาสูงที่เรียกว่าสภานิติบัญญัติ ผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นประมุขของรัฐ ทุกรัฐจะต้องมีผู้ว่าการและอำนาจบริหารของรัฐจะตกเป็นของเขา คณะรัฐมนตรีที่นำโดยหัวหน้าคณะรัฐมนตรี ให้คำแนะนำแก่ผู้ว่าราชการในการปฏิบัติหน้าที่ของผู้บริหาร คณะรัฐมนตรีของรัฐมีหน้าที่รับผิดชอบร่วมกันต่อสภานิติบัญญัติแห่งรัฐ

ในตารางที่เจ็ดของรัฐธรรมนูญ อำนาจนิติบัญญัติได้รับการแจกจ่ายระหว่างรัฐสภาและสภานิติบัญญัติแห่งรัฐ อำนาจที่เหลืออยู่กำหนดไว้ในรัฐสภา ดินแดนที่ปกครองโดยส่วนกลางเรียกว่าดินแดนสหภาพ

รัฐธรรมนูญของอินเดียในภาษาฮินดีเป็นกฎหมายสูงสุดของอินเดีย วางกรอบการกำหนดหลักการทางการเมืองขั้นพื้นฐาน กำหนดโครงสร้าง ขั้นตอน อำนาจและหน้าที่ของสถาบันของรัฐ และกำหนดสิทธิขั้นพื้นฐาน หลักการสั่งการ และหน้าที่ของพลเมือง เป็นรัฐธรรมนูญฉบับที่ยาวที่สุดของประเทศอธิปไตยในโลก ชาติถูกปกครองโดยมัน B. R. Ambedkar ถือเป็นหัวหน้าสถาปนิก

มันแสดงถึงอำนาจสูงสุดตามรัฐธรรมนูญและไม่ใช่อำนาจสูงสุดแบบรัฐสภา เนื่องจากไม่ได้สร้างโดยรัฐสภา แต่โดยสภาร่างรัฐธรรมนูญ และรับรองโดยประชาชน โดยมีการประกาศในคำนำ รัฐสภาไม่สามารถล้มล้างรัฐธรรมนูญได้

ได้รับการรับรองโดยสภาร่างรัฐธรรมนูญเมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2492 และมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2493 ด้วยการนำมาใช้ สหภาพอินเดียกลายเป็นสาธารณรัฐอินเดียสมัยใหม่และร่วมสมัยแทนที่พระราชบัญญัติรัฐบาลอินเดีย พ.ศ. 2478 เป็น เอกสารการปกครองขั้นพื้นฐานของประเทศ เพื่อให้แน่ใจว่ามีอัตตาธิปไตยของรัฐธรรมนูญ ผู้กำหนดกรอบรัฐธรรมนูญได้ยกเลิกพระราชบัญญัติก่อนหน้าของรัฐสภาอังกฤษผ่านมาตรา 395 ของรัฐธรรมนูญ อินเดียเฉลิมฉลองการมีผลบังคับใช้ในวันที่ 26 มกราคมของทุกปี ซึ่งเป็นวันสาธารณรัฐ
ประกาศว่าอินเดียเป็นสาธารณรัฐที่มีอำนาจอธิปไตย สังคมนิยม ฆราวาส และประชาธิปไตย โดยให้ประกันพลเมืองของตนในเรื่องความยุติธรรม ความเสมอภาค และเสรีภาพ และพยายามที่จะส่งเสริมความเป็นพี่น้องกันในหมู่พวกเขา