CrPC 1973 เป็นภาษาอังกฤษ

CrPC 1973 เป็นภาษาอังกฤษ

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (CrPC) เป็นกฎหมายหลักเกี่ยวกับขั้นตอนการบริหารกฎหมายอาญาที่สำคัญในอินเดีย ประกาศใช้ในปี 2516 และมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2517[2] จัดให้มีกลไกในการสืบสวนอาชญากรรม การจับกุมผู้ต้องสงสัยอาชญากร การรวบรวมพยานหลักฐาน การตัดสินความผิดหรือความบริสุทธิ์ของผู้ต้องหา และการตัดสินลงโทษผู้กระทำผิด นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับการรบกวนสาธารณะ การป้องกันการกระทำความผิด และการดูแลภรรยา บุตร และผู้ปกครอง

ในปัจจุบัน พระราชบัญญัติประกอบด้วย 484 ส่วน 2 ตารางและ 56 แบบฟอร์ม แบ่งออกเป็น 37 บท

ประวัติศาสตร์
ในยุคกลางของอินเดีย ภายหลังการพิชิตโดยชาวมุสลิม กฎหมายอาญาของโมฮัมเมดันได้เข้ามาแพร่หลาย ผู้ปกครองชาวอังกฤษได้ผ่านพระราชบัญญัติควบคุม พ.ศ. 2316 ซึ่งศาลฎีกาก่อตั้งขึ้นในกัลกัตตาและต่อมาที่ฝ้ายและในบอมเบย์ ศาลฎีกาจะใช้กฎหมายขั้นตอนของอังกฤษในขณะที่ตัดสินคดีของราษฎรของพระมหากษัตริย์ หลังจากการจลาจลในปี พ.ศ. 2400 มงกุฎก็เข้าควบคุมการบริหารในอินเดีย ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา พ.ศ. 2404 ผ่านรัฐสภาอังกฤษ ประมวลกฎหมาย 2404 ดำเนินต่อไปหลังจากได้รับเอกราชและแก้ไขในปี 2512 ในที่สุดก็ถูกแทนที่ในปี 2515

การจำแนกประเภทความผิดภายใต้ประมวลกฎหมาย
ความผิดที่รับรู้ได้และไม่รู้ตัว
บทความหลัก: ความผิดที่รับรู้ได้
ความผิดที่รับรู้ได้ คือความผิดที่เจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถจับกุมได้โดยไม่ต้องมีหมายของศาลตามตารางแรกแห่งประมวลรัษฎากร สำหรับกรณีที่ไม่ทราบสาเหตุ เจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถจับกุมได้ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาตอย่างถูกต้องจากหมายค้น ความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้ โดยทั่วไปแล้ว ความผิดที่ค่อนข้างร้ายแรงน้อยกว่าความผิดที่รับรู้ได้ ความผิดที่รับรู้ได้รายงานภายใต้มาตรา 154 Cr.P.C ในขณะที่ความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้รายงานภายใต้มาตรา 155 Cr.P.C. สำหรับความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้ ผู้พิพากษาที่มีอำนาจรับรู้ตามมาตรา 190 Cr.P.C. ภายใต้มาตรา 156(3) Cr.P.C. ผู้พิพากษามีอำนาจสั่งการตำรวจให้ขึ้นทะเบียนคดี สอบสวน และยื่นคำคัดค้าน/รายงานเพื่อเพิกถอน (พ.ศ. 2546)

Summons-Case and Warrant-Case
ภายใต้มาตรา 204 แห่งประมวลกฎหมาย ผู้พิพากษาที่รับรู้ถึงการกระทำความผิดจะออกหมายเรียกให้ผู้ต้องหามาพบ กรณีเรียก ถ้าปรากฏว่าเป็นคดีหมายอาจออกหมายหรือหมายเรียกได้ตามที่เห็นสมควร ส่วน 2(w) แห่งประมวลกฎหมายกำหนดหมายเรียกเป็นกรณีที่เกี่ยวข้องกับความผิด และไม่ใช่เป็นใบสำคัญแสดงสิทธิ-คดี มาตรา 2(x) แห่งประมวลกฎหมายกำหนดหมายศาลเป็นกรณีที่เกี่ยวข้องกับความผิดที่มีโทษประหารชีวิต จำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกเกินสองปี